Βασικά,δεν βρίσκω τίτλο.

    Χαμένη στο κόσμο του facebook κάνω scroll χωρίς να κοιτάω κάτι ενδιαφέρον,χωρίς καν να εστιάζω το βλέμμα μου σε κάτι ενδιαφέρον.Κουνάω απλώς μηχανικά το δάχτυλο μου.Άρθρα από μαζοποιημένα δεκαπεντάχρονα σχετικά με την φυλάκιση των βουλευτών της Χρυσής Αυγής κοινοποιημένα παντού,φωτογραφίες που αντιπροσωπεύουν ανεκπλήρωτους έρωτες κοριτσιών ή παράπονο για το άνοιγμα των σχολείων και των φροντιστηρίων.Άλλη μια φωτογραφία που γράφει i will let karma fuck you έχοντας στο backround ένα δάσος.Εκνευρίζομαι για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου γιατί είστε ηλίθιες,εσείς και το μουνί σας μόνο και μετά δαγκώνω το παραψημένο τόστ μου.
     Εκεί είναι που θυμάμαι τα λόγια της Νίκης...'Αθηνά η ζωή σου είναι τόσο παράξενη...στην ζωή σου όλα πληρώνονται,όλα έχουν τίμημα'.
Συνειδητοποιώ ότι όντως έτσι είναι,αν και κατά  βάθος το σχόλιο και το συμπέρασμα που είχε μόλις ξεστομίσει η Νίκη,ήταν κάτι που το ήξερα πάντα με μια άλλη δική μου διατύπωση.Που κολλάει η φωτογραφία με το κλασικό ''i'll let karma fuck you'' της πληγωμένης κοπελίτσας με την διαπίστωση της Νίκης;
Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ,αλλά το μυαλό μου έκανε πάλι τους δικούς του συνειρμούς χωρίς να ρωτήσει κανένα.Πολλές φορές πληγωνόμαστε,ο έρωτας σου τελείωσε,σε βαρέθηκε,σε πήδηξε,έφυγε.Τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης και αυτό σε πληγώνει.Η κολλητή σου σε παράτησε,είπε πράγματα για σένα ενώ εσύ τις είχες ανοίξει την καρδιά σου,οι γονείς σου χωρίζουν ή τσακώνονται τόσο άσχημα στο σπίτι που οι τοίχοι πλέον δεν σε χωράνε και εσύ πρέπει να το διαχειριστείς.Απέτυχες στις Πανελλήνιες,πέθανε ο σκύλος σου και γενικά όλες αυτές οι καταστάσεις που μπορεί να ταυτιστείτε γιατί πολύ απλά συμβαίνουν. Και εκεί ερχόμαστε στην εγωιστική ερώτηση:Γιατί σε εμένα;Το αξίζω;
   Δεν πιστεύω πως ότι μας συμβαίνει το αξίζουμε,πιστεύω όμως ότι στο τέλος αυτό που μας συνέβει  είχε ένα προορισμό,ένα σκοπό που έπρεπε να εκπληρωθεί.Ίσως ακούγεται σκληρό και απόλυτο αλλά το πιστεύω.Η φωτογραφία που απλά πέρασε από μπροστά μου καθώς προχωρούσα μηχανικά απλώς με έκανε να σκεφτώ ότι δεν ξέρεις το τίμημα που πληρώνει ο καθένας.Προσωπικά πλέον ξέρω ότι τίποτα δεν μένει χωρίς να το ακολουθούν συνέπειες.Και αυτό γιατί δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του,εγώ πλήρωσα μεταφορικά και κυριολεκτικά αυτό το καλοκαίρι λάθη του χειμώνα και χρόνο που απέδωσα σε λάθος άτομο .Άν το άξιζα;Δεν έχει και σημασία.O χρόνος περνάει τόσο γρήγορα χωρίς να υπολογίζει αν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτά που κουβαλάει στο πέρασμα του.Είναι χάσιμο χρόνου να ψάξεις γιατί.Όσο θα το ψάχνεις όλα θα προχωράνε και εσύ θα μένεις πίσω,θα χάνεσαι,θα αναλώνεσαι και ο χρόνος δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει καν,ο χρόνος δεν θα σταματήσει,δεν σταμάτησε ποτέ.Αν ποτέ σταματούσε θα κοιτούσε την ζωή σαν απλήρωτη πόρνη που τον καθυστερεί,που του έφαγε τα πολύτιμα 'λεπτά' του..
Μερικές φορές πρέπει να σου χώσει μπάτσο η ζωή και να συνέλθεις, αν το άξιζες θα το δεις αντικειμενικά όταν πλέον δεν θα έχει σημασία αν ήταν άδικο.Εν τέλη,δεν είμαι άξια ούτε εγώ ούτε εσύ να κρίνουμε πως θα σε γαμήσει το 'κάρμα' γιατί το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι οι συνέπειες είναι σκληρές μόνο όταν τις βιώνεις στο πετσί σου και έρχονται κατά πάνω σου τόσο αθόρυβα σαν τις πρώτες σταγόνες τις βροχής τα βράδια.Το 'κάρμα' λοιπόν είναι προσωπική υπόθεση,και γίνεται αντιληπτό από το ίδιο το άτομο. Αλλες φορές αργεί,άλλες έρχεται αμέσως άλλες έρχεται με τρόπο που δεν το περιμένεις.Μην ρωτήσεις όμως ποτέ.Ποτέ.Μην ρωτήσεις αν το άξιζες,γιατί έχεις χάσει το παιχνίδι.Μην ρωτήσεις ποτέ αν ήταν άδικο,γιατί δεν νοιάζεται κανένας.Γιατί τότε κάνεις λάθος ερώτηση και ξεχνάς να ανοίξεις τα μάτια σου πέρα από το εγώ σου.