Σελίδες

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Game Over.

Καθόμουν στα σκαλάκια απ'έξω από την αυλόπορτα και είχα πειστεί ότι βρήκα την ησυχία μου.Ήταν από αυτά τα βράδια που απλά νιώθεις την ανάγκη να μείνεις μόνος σου,να κάτσεις στο δρόμο όσο βρώμικος και αν είναι,να ανάψεις το τσιγάρο και να ξεχάσεις προσωρινά και από ένα προβληματισμό σε κάθε τζούρα του.Γενικά θεωρώ πως ο χρόνος που περνάμε με τον εαυτό μας είναι πολύτιμος και ταυτόχρονα επικίνδυνος.Άμα το παρακάνεις καταλήγεις να ξεφεύγεις από τα πλαίσια της πραγματικότητας και να υπερ-πλάθεις σκέψεις και γεγονότα που δεν έχουν νόημα καταλήγοντας χαμένος στο λαβύρινθο του μυαλού σου.
Τέτοιο βράδυ ήταν και αυτό και εγώ είχα τόσο μεγάλη ανάγκη την μοναξιά που αγνόησα κλήσεις και προσκλήσεις για εξόδους και ας με είχε κατασπαράξει η ρουτίνα της βδομάδας.Λίγο αργότερα,συνειδητοποιώ πως στο απέναντι στενό έχουν αυτό το κλασικό ελληνικό γλέντι που η εικόνα του είναι σε όλους γνωστή:Όλο το σόι μαζεμένο,θείες που θα σου πουν οτι μεγάλωσες,γιαγιάδες που θα κοιτάξουν το σκουλαρίκι στη μύτη και θα γυρίσουν με την δέοντα διακριτικότητα να το σχολιάσουν βάζοντας το χέρι τους στο στόμα για να μην διαβάσεις τα χείλια τους αλλά έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο πάνω σου.Τα παιδάκια,μικροί δαίμονες που τρέχουν πάνω-κάτω τσιρίζοντας και επινοώντας τον δικό τους κόσμο κάνοντας το τραπέζι του φαγητού κρυψώνα ή σπηλιά και τα δέντρα σκάλες προς αποφυγή των επίγειων εχθρών τους.Γονείς που καμαρώνουν που το παιδί τους φέτος θα πάει στη τρίτη τάξη και θα αρχίσει και αγγλικά τώρα που είναι νωρίς και ίσως του χρόνου και δεύτερη γλώσσα γιατί είναι αδιανόητο σήμερα να μην ξέρεις τουλάχιστον δύο γλώσσες.Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλο αυτό το κοινωνικό μπάχαλο φυσικά παίζει το φαγητό-ή μάλλον το ΠΟΛΥ φαγητό.
Ο συνειρμός αυτός στο μυαλό μου μπορεί και 10 δευτερολέπτων,μου υπενθυμίζει πόσο ευτυχισμένη με έκανε η παρούσα μοναξιά μου και μου υπενθύμισε πόσο μισώ αυτές τις μαζώξεις με τις πίτες και τα κουτσομπολιά.Το πρόβλημα είναι ότι εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο αλλού που ούτε που πήρα χαμπάρι πότε εμφανίστηκε ένας μικρός δαίμονας από αυτούς που κρύβονται κάτω από τα τραπέζια και ανακατέβουν στο ποτήρι τους ότι πόσιμο βρουν προσθέτοντας μετά πιπέρι και αλάτι δημιουργώντας αυτό το απαίσιο πράγμα που όλοι φτιάχναμε στα τραπέζια.Θυμήθηκα και τον πατέρα μου σε εκείνη τη φάση που όποτε το έκανα με κοιτούσε με το κλασικό βλέμμα:ΘΑΤΑΠΟΥΜΕΣΤΟΣΠΙΤΙ και κρατήθηκα να μη γελάσω.Ο μικρός δαίμων,αργότερα όπως μου αποκάλυψε το όνομα του Οδυσσέας,με πλησίασε βγαίνοντας από το απέναντι στενό.Αφού προσευχήθηκα σε όλους τους Ολύμπιους Θεούς να μην μου μιλήσει και απλά να ψάχνει καμιά γαμημένη μπάλα άναψα το σβησμένο τσιγάρο.
-Γεια...ξεστόμισε 
-(Σκατά)Γεια.
Αφού πέρασε ένα λεπτό σιωπής και αμηχανίας όπου ο μικρός απλά κοιτούσε,αποφάσισε να αρχίσει την ανάκριση..
-Γιατί είσαι μόνη σου;
(Πέρα από το γεγονός ότι κόμπλαρα με την ερώτηση,κατάλαβα οτι δεν θα ξεμπέρδευα εύκολα από το μικρό δαίμονα.)
-Γιατί θέλω ησυχία,απάντησα ευελπιστώντας ότι θα καταλάβαινε πως η παρουσία του δεν ήταν επιθυμητή.
-Δεν σου αρέσει να παίζεις με τους φίλους σου;
Εκείνη τη στιγμή η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό αστραπιαία ήταν:Σταμάτησα να παίζω πια..αλλά σκέφτηκα ότι ίσως ήταν μια πολύ απογοητευτική απάντηση.
-Μου αρέσει,απάντησα,απλώς κουράστηκα να παίζω...εσύ;
-Εγω έχω πολλούς φίλους,κυνηγητό έπαιζες;
-Μπορείς να το πεις και έτσι..
-Α..Με λένε Οδυσσέα.
Όταν αντιλήφθηκα πόσο ρεαλιστικά έβλεπε ο Οδυσσέας το παιχνίδι και πόσο διαφορετικά μεταφραζόταν από εμένα ζήλεψα τον Οδυσσέα για την ξεγνοιασιά και την αθωότητα του,κυρίως γιατί κάποτε την είχα και εγώ.Ένιωσα πως μου την κλέψανε απότομα,πως είναι άδικο που δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τις έννοιες μας.Εμένα με είχε κουράσει το παιχνίδι αυτό,έπαιζα μόνο κρυφτό με τον εαυτό μου και τα τσιγάρα μου ήταν το 'φτού ξελευθερία'.Έπαιζα κυνηγητό αιώνιο από αυτό που δεν κουράζει τα πόδια αλλά την ψυχή σου.Το μόνο κοινό ανάμεσα στο δικό μου κυνηγητό και του Οδυσσέα ήταν ότι  και στους δύο χτυπούσε η καρδιά μας δυνατά στο τέλος.
-Εμένα Αθηνά.Πόσο χρονών είσαι Οδυσσέα;
-Νομίζω 7..
-Ε μικρός είσαι ακόμα..
Ο Οδυσσέας τραντάχτηκε,αλλά στο τέλος αφού το καλοσκέφτηκε είπε: 
-Δεν πειράζει,θα μεγαλώσω κι άλλο του χρόνου .
-Μη βιαστείς μόνο..
-Όχι αλλά θέλω πολύ να οδηγώ το αμάξι του μπαμπά μου..
O Οδυσσέας ίσα που πρόλαβε να μου κάνει άλλες τρεις ερωτήσεις για να ικανοποιήσει την περιέργεια του γιατί σε λίγο εμφανίστηκε ένα στρουμπουλό κοριτσάκι ίδιας ηλικίας από το στενό που φώναζε το όνομα του.
-Οδυσσέααα,του είπε και η φωνή και το βλέμμα της είχαν μια μίξη απο νάζι και θυμό,δεν μπορείς να φεύγεις ενώ παίζαμε,μας χάλασες το παιχνίδι!
Ο Οδυσσέας στράφηκε προς το μέρος της για να την ακολουθήσει και της απάντησε..
-Απλώς κουράστηκα να παίζω..

   Όταν ο Οδυσσέας έφυγε και έμεινα ξανά μόνη μου,ξαφνιασμένη από τον τρόπο που μιμήθηκε την απάντηση μου ευχήθηκα να αργήσει να γνωρίσει το δικό μου παιχνίδι που σε βάζει η ζωή να παίξεις χωρίς κανόνες και χωρίς restart.



Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

The perks of holding a taper with meetballs.

ΠΡΟΣΟΧΗ,ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ,είμαι άνθρωπος με θέματα δείξτε κατανόηση.(Η δικαιολογία ότι είναι αργά είναι αρκετά αναμασημένη πλέον)
Ευχαριστώ.

   
    Γενικά άνθρωπος που κρατάει τις υποσχέσεις του δεν είμαι.Όχι από αδιαφορία απλώς πολλές φορές ξεχνάω το μυαλό μου έξω από το κεφάλι μου και άπαξ και μπεις σε τέτοιο λούκι να ξέρετε...είναι σαν εθισμός.Το αφήνεις από δω και από εκεί και έτσι συνεπαρμένη που άφησες τον κόσμο του ρεαλισμού πίσω βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά σου και προχωράς στο λιβάδι των ονείρων με backround ότι παίζει το shuffle του iPod.
Από την φούσκα αυτή βέβαια έρχεται και σε βγάζει ο ωριλάς με μια μικρή βελόνα που ΠΛΟΠ! σπάει την ωραία σου μουσική ονειροπόληση και ψαχουλεύει το αυτί σου ανακοινώνοντας σου ότι αν συνεχίσεις να είσαι ένα κινούμενο ακουστικό δεν θα ακούς ούτε καν τους ήχους της πραγματικότητας .Ντάξει δεν βαριέσαι λες,μήπως έχει και μουσική στο backround αυτή η ζωή πια;
 Ναι τέλος πάντων εγώ για υποσχέσεις άρχισα να λέω και πήγα στα αυτιά μου...εκτός από κινούμενο ακουστικό είμαι και ένας κινούμενος συνειρμός προφανώς...και αστεία.Η μπορεί και όχι.
   Αυτό για το οποίο ήθελα να γράψω αρχικά και πήρα την απόφαση να μπω επιτέλους στο blogger πληκτρολογώντας με πάθος τον γελοίο κωδικό μου,είναι μια μεγάλη συμβουλή προς τον γυναικείο πληθυσμό!Αγαπητές γυναίκες,ακούσατε ακούσατε!Όσα ξέρατε από τις μανάδες σας,από τις ξαδέρφες σας που έρχονται στα τραπέζια στις οικογενειακές μαζώξεις,από τις βλαμμένες φίλες σας που το παίζουν ειδήμονες στο πως να ρίξεις το μελαχρινό γκομενάκι απέναντι χωρίς να θίξεις τον γυναικείο εγωισμό σου και την ανωτερότητα σου,από την Μενεγάκη στον ANT1,και από το Cosmopolitan-που παρεμπιπτόντως έμαθε και στον ανδρικό πληθυσμό πως να τραβήξει μαλακία,γιατί και αυτοί οι κακομοίρηδες σιγά σιγά μαθαίνουν-,ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ.
Το μυστικό για την κατάκτηση του αντίθετου φύλου είναι ένα.Ένα τάπερ κεφτέδες.Και καθώς μπαίνουμε στο θέμα κεφτέδες και τάπερ θα σας πρότεινα να συντονιστείτε σε μια πολύ ταιριαστή μουσική επιλογή μου εδώ και να συνεχίσουμε να διαβάζουμε παρακάτω..
Tα πλεονεκτήματα και το γιατι να κυκλοφορείς με ένα τάπερ με Κεφτέδες λοιπόν παρακάτω:
1.Τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο τελευταία στιγμή και εμφανίζονται δυο ταξιθέτες.
Η μυρωδιά και η εικόνα της κλασικής μάνας με το τάπερ εμφανίζεται μπροστά τους σε πιο νέα και εμφανίσιμη έκδοση,τρέχουν πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν και κάπως έτσι καταλήγεις μέσα στο λεωφορείο με ειδική μεταχείριση και ΚΥΡΙΩΣ χωρίς εισιτήριο.Ο τζάμπας ζει.

2.Ξεκαθαρίζεις τον σωστό τον άνδρα.Ο άνδρας που θα μπερδέψει τους κεφτέδες με ντολμαδάκια είναι αυτός που θα μπερδέψει την την μπροστινή είσοδο με την πίσω 

3.ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΤΕΔΕΣ ΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ.

4.Τρέχεις σαν την ξεμαλλιασμένη νοικοκυρά να πας στη δουλεία παρέα με το τάπερ,και για τους Αγγλους των Μαλίων είσαι πρωτόγνωρο φαινόμενο,είδος υπό εξαφάνιση αν θέλετε και κάπως έτσι γνωρίζεις όλη την παρέα σου τρώνε τους κεφτέδες και κανονίζεται ραντεβού γιατί είσαι γαμάτη.

5.Σε όλους αρέσουν οι κεφτέδες.Αν δεν σας αρέσουν οι κεφτέδες,θα σας κυνηγάει για όλη σας την ζωή το ανήσυχο πνεύμα της γιαγιά σας αγγαζέ με ένα τάπερ από το πλαστικό του βιτάμ που ποτέ δεν πετάχτηκε.Και εγώ μαζί.

Δεν μπορώ να συνεχίσω.Αποχωρώ.
το άρθρο είναι πιο καμένο από όλα όσα έχω γράψει.
Θα πάω ελεύθερα να κλάψω σε εμβρυακή στάση κάτω από το ζεστό νερό 
της ντουζιέρας μου,γιατί σήμερα είχα δύσκολη μέρα και ο μπαμπάς είχε μαγειρέψει 
μπάμιες.
Αντιο σας.