Καλησπέρα κόσμε,πρέπει να ανακοινώσω ότι επιστρέφω δυναμικά.Επίσης θα ήθελα να σας μεταφέρω την χαρά και τον ενθουσιασμό μου που τελείωσαν οι Πανελλήνιες.
Εσείς που θα δώσετε του χρόνου και θα προετοιμάζεστε όλο το καλοκαίρι δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα από τα βαθιά μου συλλυπητήρια και ότι σας λυπάμαι.
Είμαι πονόψυχη η άτιμη,το ξέρω.Τέλος τώρα ,η λέξη Πανελλήνιες είναι παρελθόν και στην παρέα μου είναι απαγορευμένος όρος.Είμαστε σε μια φάση, σαν τον κόσμο του Harry Potter,που η αναφορά στον Λόρδο-χωρίς μύτη-Βόλντεμορτ γίνεται με την γνωστή φράση:You know who!
Eεεετσι λοιπόν και εμείς βαδίζουμε στον παρόν και η αναφορά σε αυτή την περίοδο είναι η :You know when!
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να γράφω το άρθρο πρώτον γιατί έφαγα πολύ pizza και δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεύτερον με την προοπτική να βάλω το δεύτερο part της λίστας που φτιάξαμε (The List:Part 1 ) αλλά προς το παρόν έχω καταφέρει να σβήσω δύο από 45 πράγματα που είχαμε βάλλει.Όπως δείχνουν βέβαια οι τελευταίες εξελίξεις στην καταπληκτική παρέα μας,μάλλον δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ για το που θα πάμε διακοπές,θα τριγυρνάμε φωνάζοντας στους δρόμους,θα μένουμε 1 ώρα και ένα τέταρτο στα λιοντάρια γιατί δεν ξέρουμε που να πάμε να φάμε,όποτε απλά στεκόμαστε εκεί περιμένοντας την Θεία φώτιση.Εν τέλη θα έρθει το βράδυ,θα περιμένουμε την Μαριεύη να αργήσει 45 λεπτά από την κανονική ώρα του ραντεβού,την Δάφνη να αποφασίσει ότι δεν θα φάει απόψε,την Νίκη να σηκωθεί από το πάτωμα για τρίτη φορά και όταν τέλος πάντων φτάσουμε στο μπαράκι με την Ισπανική μουσική που ενθουσιάζει την Μαριευη,δεν θα ανάβει ο αναπτύρας μου ή θα ξεμείνω από φιλτράκια και θα αρχίσω τις Χριστοπαναγίες.Για να κλείσει η βραδιά,ζητώντας δεύτερο μπολάκι με ξηρούς καρπούς που φάγανε πάλι οι γουρούνες.Και κανέλα.
Παρόλα αυτά,πρέπει να πω ότι δεν έχω κανένα παράπονο καθώς παρά τα κλασικά 'κουσούρια' της κάθε μιας μας,δεν γίνεται να νιώσεις το αίσθημα ρουτίνας.Γαμάτες είμαστε.
Όσο για μένα είμαι κάπως έτσι τις τελευταίες μέρες:
Για αυτό αν με δείτε στο δρόμο ξεμαλλιασμένη, πάνω σε ένα ποδήλατο,μην χαιρετήσετε. Το πιο πιθανό είναι να έχω τσακωθεί με καμιά γιαγιά που δεν έχει παραδώσει ακόμη δίπλωμα λόγω έλλειψης αυτογνωσίας ότι δεν είναι σε θέση να οδηγεί πλέον ...και να σας βρίσω.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σημερινό που ήμουν 8 λεπτά ακίνητη στην άκρη του δρόμου κάνοντας απλά eye contact με την γιαγιά στο jeep,που δεν έλεγε να περάσει να πάμε σπίτια μας ,διότι είχε την πεποίθηση ότι δεν χωράει να περάσει δίπλα από το πελώριο τιμόνι του ποδηλάτου μου.Όποτε απλά κοιταζόμασταν για 8 λεπτά.Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου η αλήθεια είναι αυτά τα 8 λεπτά,κυρίως τρόποι να αυτοκτονήσετε,πόσα χρόνια φυλάκισης τρως για φόνο εν βρασμώ ψυχής κλπ.
Γενικά έλεγα να γράψω κάτι ουσιαστικό αλλά πάλι δεν μου βγήκε.Δεν πειράζει τουλάχιστον το τελείω - - -
Εσείς που θα δώσετε του χρόνου και θα προετοιμάζεστε όλο το καλοκαίρι δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα από τα βαθιά μου συλλυπητήρια και ότι σας λυπάμαι.
Είμαι πονόψυχη η άτιμη,το ξέρω.Τέλος τώρα ,η λέξη Πανελλήνιες είναι παρελθόν και στην παρέα μου είναι απαγορευμένος όρος.Είμαστε σε μια φάση, σαν τον κόσμο του Harry Potter,που η αναφορά στον Λόρδο-χωρίς μύτη-Βόλντεμορτ γίνεται με την γνωστή φράση:You know who!
Eεεετσι λοιπόν και εμείς βαδίζουμε στον παρόν και η αναφορά σε αυτή την περίοδο είναι η :You know when!
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να γράφω το άρθρο πρώτον γιατί έφαγα πολύ pizza και δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεύτερον με την προοπτική να βάλω το δεύτερο part της λίστας που φτιάξαμε (The List:Part 1 ) αλλά προς το παρόν έχω καταφέρει να σβήσω δύο από 45 πράγματα που είχαμε βάλλει.Όπως δείχνουν βέβαια οι τελευταίες εξελίξεις στην καταπληκτική παρέα μας,μάλλον δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ για το που θα πάμε διακοπές,θα τριγυρνάμε φωνάζοντας στους δρόμους,θα μένουμε 1 ώρα και ένα τέταρτο στα λιοντάρια γιατί δεν ξέρουμε που να πάμε να φάμε,όποτε απλά στεκόμαστε εκεί περιμένοντας την Θεία φώτιση.Εν τέλη θα έρθει το βράδυ,θα περιμένουμε την Μαριεύη να αργήσει 45 λεπτά από την κανονική ώρα του ραντεβού,την Δάφνη να αποφασίσει ότι δεν θα φάει απόψε,την Νίκη να σηκωθεί από το πάτωμα για τρίτη φορά και όταν τέλος πάντων φτάσουμε στο μπαράκι με την Ισπανική μουσική που ενθουσιάζει την Μαριευη,δεν θα ανάβει ο αναπτύρας μου ή θα ξεμείνω από φιλτράκια και θα αρχίσω τις Χριστοπαναγίες.Για να κλείσει η βραδιά,ζητώντας δεύτερο μπολάκι με ξηρούς καρπούς που φάγανε πάλι οι γουρούνες.Και κανέλα.
Παρόλα αυτά,πρέπει να πω ότι δεν έχω κανένα παράπονο καθώς παρά τα κλασικά 'κουσούρια' της κάθε μιας μας,δεν γίνεται να νιώσεις το αίσθημα ρουτίνας.Γαμάτες είμαστε.
Όσο για μένα είμαι κάπως έτσι τις τελευταίες μέρες:
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σημερινό που ήμουν 8 λεπτά ακίνητη στην άκρη του δρόμου κάνοντας απλά eye contact με την γιαγιά στο jeep,που δεν έλεγε να περάσει να πάμε σπίτια μας ,διότι είχε την πεποίθηση ότι δεν χωράει να περάσει δίπλα από το πελώριο τιμόνι του ποδηλάτου μου.Όποτε απλά κοιταζόμασταν για 8 λεπτά.Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου η αλήθεια είναι αυτά τα 8 λεπτά,κυρίως τρόποι να αυτοκτονήσετε,πόσα χρόνια φυλάκισης τρως για φόνο εν βρασμώ ψυχής κλπ.
Γενικά έλεγα να γράψω κάτι ουσιαστικό αλλά πάλι δεν μου βγήκε.Δεν πειράζει τουλάχιστον το τελείω - - -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου